درون آینه ها

  به مناسبت نهمین سالگرد درگذشت شاعر بزرگ، شادروان قیصر امین‌پور   یک روز از روزهای پاییزی ترا صدا خواهم کرد به تماشای خزان بنشینیم خزان، زمان ریزش برگهاست و تو باز خواهی گفت اینک چه وقت فصل پاییز است مگر نه آنکه بهار، شعور رستن هاست و من باز خواهم گفت بهار زمانِ کوتاهی برای امید بستن بود اما تا نگه میکنی، وقت رفتن هاست   درون آینه ها...ادامه مطلب

 

چه بادهایی که از وزیدن ایستادند

چه تاریکی هایی که تاختند بر کاشانه ی ما

چه بارانهایی که می بایست اما هرگز نباریدند

اما بیگمان میرسد روزی از دوران

نسیم هایی می وزد از سوی روشنایی ها

و ترا خواهند آورد همراه با باران

بر بام خانه ی ما

 

 

درون آینه ها...

  تو میگفتی روزگار با ماست اگر با روزگار سازی   سالهای بسیاری بر من رفت و پستانهای من خشکید چه فصلهایی بر تو می آمد که هربارت بهاری سبزتر می رویید روزگارت با تو شیرین ساخت چه آسان کرد روزگارم بامن، اینچنین بازی   درون آینه ها...ادامه مطلب

  همیشه در این خانه صحبت از ایستادن و ماندن بود شستن رخت ها انداختن سفره، اما نخوردن صبحانه کشیدن پرده های تاریکی پشت شیشه های انباشته از دوده گفتن و شنیدن سخنهای تکراری فراموش کردن خواستن ها اینجا، چه جای ماندن بود ایکاش فقط یکبار بنا بر رفتن و نماندن بود     درون آینه ها...ادامه مطلب

 

همه ی درهای غروب را

بروی تو چنان خواهم بست

تا فقط از دروازه ی روشن صبح به درون آیی

مبادا هیچ گمانی ببری

هر شمع نیمسوخته ای، در شب تار

می تواند روشنی بخش خانه ی ما باشد

 

درون آینه ها...

 

طبلی، بازهم در سرم میکوبد

نمیدانم این صدای عقربه ی ثانیه هاست

یا صدای رفتن گامهای تو

یا تپش قلب سراسیمه ی من

کاش هرچه باشد، زودتر می ایستاد

 

درون آینه ها...

 

کسی، با دست حنا بسته 

با تور عروس و با تاج درخشنده

ولی با پای پر از زخم و چروکیده

به راهی پر راز و سکوت رهسپارست

که یارای زبانی را نیست، از گفتن ها

نه پایی را توانی هست به رفتن ها

امان از رفتن - و -  فغان از نگفتن ها

 

درون آینه ها...

 

من فرفره ای بودم در دست تو

و تو، کودکی بی باک و دوان

در معرض توده ی توفنده ی باد

افسوس که دویدن های تو

بالهای چون کاغذ من را داد برباد

 

درون آینه ها...

 

هر شب و غروب، صحنه ی سرخی است

از خون ریزی چشمان و درگیری با تب و لرز

سحری تابنده و روشن و سپید

کی میرسد از راه که کِشد پرده ای

بر صحنه ی خونریزی شب

 

درون آینه ها...

  ترا چون قایقی میدیدم، مایه آرامش جان و خودرا، چون تصویر لطیفی، از آن در آب روانی، آرام و ژرف و کبود هرآینه آب، هموار بود و راکد و رام نقشی از قایق هم در آبِ چون آینه بود افسوس با هر موج و توفانی شدن آب در بستر رود دیگرم هیچ تصویر و نمودی از آن قایق توفان زده در آب نبود   درون آینه ها...ادامه مطلب